Broken vertelt een bitterzoet coming of age verhaal van een emotioneel turbulente jeugd
Het speelfilmdebuut van theatermaker Rufus Norris is verrassend filmisch te noemen. De regisseur trekt in Broken alle cinematische registers open en bespeelt het publiek virtuoos. De avontuurlijke kijker zal echter teleurgesteld achterblijven na het zien van de film, omdat de regisseur nog niet het lef toont om de grenzen van het filmgenre te overschrijden.
De film gaat over een 11-jarig meisje Skunk (Eloise Laurence) dat heel snel volwassen wordt, door wat ze meemaakt in haar jonge leventje in een Engels stadje. Ze moet zien om te gaan met geweld in de buurt, pesterijen op school en relationele problemen thuis. Dat alles komt bovenop haar eigen emotionele achtbaan van de puberteit, inclusief haar eerste vriendje en daaropvolgende break-up.
Speeldrift
Een van de belangrijkste pluspunten van Broken is de overweldigende audiovisuele stijl. Met name de speelse, energieke montage. Sommige scènes beginnen met een overdonderend shot dat de kijker doet verwonderen hoe de gegeven situatie tot stand is gekomen. Meteen in het begin van de film bijvoorbeeld slaat een man een jongen schijnbaar uit het niets in elkaar. Pas daarna zien we de keten van gebeurtenissen die hiertoe heeft geleid. Op deze manier houdt de film steeds succesvol de kijker betrokken bij het verhaal. Een ander sterk punt van de film zijn een aantal ritmisch gemonteerde scènes die doen denken aan Darren Aronofsky’s Requiem For a Dream. Ze geven de film, in de combinatie met de catchy popmuziek, een dynamisch gevoel dat de kijker in de hectische sfeer van de puberteit onderdompelt.
Anticlimax
De film slaagt erin om de kijker volledig te laten meevoelen met Skunk. Ze functioneert als het baken van hoop op de onstuimige zee die grote mensenwereld heet. Het stukgaan van de jeugdige onschuld van de hoofdpersoon Skunk is overtuigend en naturel geacteerd door Eloise Laurence, een actrice om in de gaten te houden. Rufus Norris heeft in het theater duidelijk geleerd een verhaal meeslepend te vertellen: door de hoofdpersoon een aantal tegenslagen te laten overwinnen, die hem nieuw inzicht verschaffen en waardoor hij sterker uit de strijd komt. De resulterende emotionele climax van de eindscène zal niet voor iedereen echt goed werken, omdat het een te clichématige afwikkeling van het verhaal is. Het kan dan juist tegengesteld gaan werken, omdat je als kijker erdoor uit de verhaalwereld geworpen wordt. Hierdoor blijf je mogelijk enigszins teleurgesteld achter: een smet op de verder vlekkeloze dramatiek en audiovisuele stijl van dit speelfilmdebuut.
