Een blanke pagina
Tabula Rasa. Een schone lei, een onbeschreven blad. Een mogelijkheid. Een kans om beschreven te worden met de meest geniale woorden ooit neergepend. Een tijdelijk portaal naar een toekomst die je, in tegenstelling tot de werkelijkheid, zelf kunt vormgeven. Een hoopvolle belofte van een begin.
Maar ook: een nog onbestaande maar wanhopig begeerde gedachte die je aanstaart met zijn grote witte ogen en je ongemakkelijk en gegeneerd op je bureaustoel laat schuiven en draaien van onzekerheid. Hoeveel tabbladen je talmend ook opent, altijd nog lonkt de beangstigende leegte. Een rechthoekige, blanco leegte die alle aandacht naar zich toezuigt als een invers zwart gat
Een vraag en een uitdaging. Nee, sterker, een eis: ‘beschrijf mij!’ Een verwijt haast. Een spiegel die je eigen onvermogen genadeloos scherp weerkaatst.
Een wit-beschilderde deur naar je ziel. Stap er doorheen en treed verbaasd binnen in een hele nieuwe innerlijke wereld. Het uitzicht almaar weidser en grootser naarmate je voortstapt op het pad van je eigen verbeelding. Stap voor stap associërend, woord voor woord denkend terwijl je handen over het toetsenbord gaan. Aarzelend eerst, maar met steeds grotere vaart en met geleidelijk toenemende trefzekerheid rijgen de gedachten zich aaneen tot zinnen en meer.
Zo moet het zijn.
